Fotefara dine vert fastare di lenger
eg følgjer deg.
Der du drog båten opp i støa
om hausten såg eg kor trygt du visste
kva som måtte gjerast
sjøl om du lite gledde deg til
det som måtte kome.
Ved kvilestaden din, pappa, kan eg kvile.
Merkesteinen din, den siste,
eit monument over avslutta ferd, vakker.
Mine merkesteinar forma du med
mjuke kinn og stille varme.
"Fred" står
det på minnesteinen din
pappa
det milde ordet ligg i fara dine,
i graset, i åretaka på speilblank fjord,
i undringa di over krafta i stormen og
stilla i noteblada.
Fred er det når eg kan følgje
spora dine
for å finne kvar eg skal gå.
No ser eg kvar du gjekk.
Eg finn navnet ditt der.
Tove Johanne With